De kogel is door de kerk. Geen betaald voetbal tot tenminste 1 september, wat betekent dat het eredivisie seizoen erop zit. Een bizar seizoen voor AZ, dat zo mooi had kunnen eindigen. Of de ploeg van Slot begin mei met de schaal door de binnenstad had gekund zullen we nooit weten. Een ding weten we echter wel, AZ heeft zich dit seizoen zowel op het veld als daarbuiten een ware kampioen getoond.
Want laten we eens even teruggaan in de tijd. Het is nog geen negen maanden geleden dat de bal voor het eerst rolde in het seizoen 2019/2020. Het was bloedheet en BK Häcken was de tegenstander in de tweede voorronde van de Europa League. AZ wist zich over twee wedstrijden te kwalificeren en zou de eerste thuiswedstrijd in de eredivisie eenvoudig weten te winnen van Fortuna Sittard.
Nog geen week later stond Alkmaar op zijn kop en dat was niet alleen vanwege het EK Wielrennen dat in de stad plaatsvond. Terwijl de dames zich door de storm een weg probeerden te banen naar een gouden plak, voltrok zich een drama in het AFAS Stadion. Het dak begaf het en stortte neer op de daaronder gelegen Molenaartribune. Gelukkig geen slachtoffers en enkel materiele schade. Voor de club was het desalniettemin een ramp.
Saamhorigheid
De helpende hand kwam vervolgens uit Den Haag. Pauline Krikke heette de Alkmaarders van harte welkom, terwijl ook ADO de ploeg met open armen ontving. Wat er vervolgens gebeurde was prachtig om te zien. De club reageerde kordaat, de werknemers waren onvermoeibaar en de supporters toonden hun clubliefde. Die saamhorigheid zorgde ervoor dat het elftal nauwelijks tijd nodig had om zich aan te passen en zich snel thuisvoelde in het Cars Jeans Stadion.
De ploeg van Slot gaf geen krimp en schotelde de achterban fantastische wedstrijden voor. Of het nu de eclatante 0-3 overwinning was in de Kuip, de spectaculaire ontsnapping tegen Partizan Belgrado of de heroïsche zege op Ajax bij de terugkeer in het eigen stadion. Alles klopte en AZ ontpopte zich al snel tot de enige overbleven uitdager van titelfavoriet Ajax.
Niet alleen de resultaten waren om over naar huis te schrijven, ook het spel was een lust voor het oog. Record na record werd gebroken. Bizot was bijna niet te passeren en de traditionele top drie had in eigen huis niets te vertellen tegen AZ. 0-4 in Eindhoven, 0-3 in De Kuip en 0-2 in de Arena. Het zijn klinkende cijfers die niets aan de verbeelding overlaten. Bovendien wist Boadu in elke wedstrijd tegen de traditionele top drie het net te vinden.
Kampioenschap
AZ lag op koers voor de titel, maar aan die droom kwam gister dus een definitief einde. Logisch gezien de coronacrisis, al maakt dat het natuurlijk niet minder zuur. Een bizar seizoen, dat historisch had kunnen worden, zal nu alleen de boeken ingaan als een bizar seizoen.
Als sportman en supporter telt natuurlijk maar één ding en dat is een titel of beker. Dat snap ik maar al te goed. Laten wij echter onze zegeningen tellen en trots zijn op de club, trots op de ploeg. Onder moeilijke omstandheden hebben ze nauwelijks een krimp gegeven, niet op het veld en niet daarbuiten. Nooit is er gezocht naar excuses. Daarom zeg ik van uit de grond van mijn hart: Dank je wel AZ! Dank je wel voor dit mooie seizoen.
En die titel? Ach ja… Ik zou die oprecht niet eens willen hebben nu. Het doelsaldo zou in de titelstrijd alleen doorslaggevend moeten zijn na 34 wedstrijden. Aan de andere kant zou de titel verkrijgen op basis van het onderlinge resultaat ook niet terecht zijn. Dan zou je de spelregels gaandeweg het seizoen veranderen en dat zou oneerlijk zijn. Maar goed, dat is iets voor de KNVB om te beslissen. Het zal voor mij geen enkele invloed hebben op het trotse gevoel dat ik nu heb.
