Column: blij met een nederlaag
Hoe kun je ooit blij zijn met een nederlaag? Op het eerste gezicht lijkt deze vraag gemakkelijk te beantwoorden: niet. Toch zat ik, na de wedstrijd tegen Feyenoord, met een gevoel van tevredenheid op de tribune, ondanks het verlies. Het klinkt tegenstrijdig, en misschien zelfs een beetje masochistisch, om tevredenheid te vinden in een nederlaag. Na een lange periode van passief en traag voetbal, waarbij het behalen van doelstellingen vaak het enige was om naar uit te kijken, voelde deze nederlaag anders. Het was alsof ik, samen met vele andere supporters, getuige was van de wederopstanding van de club.
📽 | De AZ-fans zijn weer trots op hun ploeg, ondanks verlies. #azFEY
🗣 "AZ waren de mannen en Feyenoord waren de jongens." pic.twitter.com/ajAE9Hnxv9
— NH Sport (@NHSport_) February 4, 2024
AZ te lang te saai
Voor het eerst in lange tijd heb ik weer met genoegen naar AZ gekeken. Het voetbal onder voormalig trainer Pascal Jansen was te vaak een saaie bedoening. Hoewel de doelstellingen en de punten uiteindelijk werden behaald, was er een duidelijk gebrek aan tevredenheid onder de supporters over de speelwijze. Het spel was te passief, te traag en bood simpelweg te weinig vermaak.
Dit gebrek aan dynamiek en plezier in het spel werd uiteindelijk ook door het bestuur gezien, wat leidde tot het ontslag van Jansen. Zijn opvolger, clubicoon Maarten Martens, kreeg geen eenvoudige taak mee na een reeks slechte wedstrijden die het zelfvertrouwen van de spelers tot een dieptepunt brachten.
Verschil werd zichtbaar
De eerste weken van Martens als trainer leverden niet direct de gewenste uitslagen op, met twee gelijke spelen, maar tijdens de wedstrijd tegen SC Heerenveen was er al een merkbaar verschil. Als Denso Kasius die onnodige rode kaart niet had gekregen, had AZ de Friezen, naar mijn mening, eenvoudig verslagen. Het was duidelijk zichtbaar dat hoger en agressiever druk zetten paniek veroorzaakte bij Heerenveen. Dat AZ met tien man alsnog een punt wist te behalen door een fout van Andries Noppert af te dwingen, was dan ook geen toeval.
Gevoel van hoop
Gisteren in de wedstrijd tegen Feyenoord was er voor het eerst echt een ander AZ te zien. Dit AZ vocht voor elke centimeter en wist de landskampioen lange tijd de wil op te leggen. Ondanks dat AZ de wedstrijd uiteindelijk ongelukkig verloor, heerste er op de tribunes een gevoel van hoop en dat was meteen te merken aan de algehele sfeer ook.
Het voelde voorzichtig als een ommekeer, met een trainer die keuzes durft te maken waarvan hij denkt dat ze het elftal beter maken. Zo was Wouter Goes centraal achterin een verademing, maar vielen de buitenspelers ook vrijwel allemaal positief op. Ook was het middenveld voor het eerst sinds lange tijd weer eens voor AZ.
Daarnaast, en dat is best opvallend, durft Maarten Martens flink wat risico te nemen met zijn wissels. Waar hij tegen Heerenveen aanvallend wisselde terwijl AZ met tien man speelde, deed hij er tegen Feyenoord nog een schepje bovenop door in de slotfase nog twee extra aanvallers in te zetten.
Zin in de rest van het seizoen
Het verlies was misschien teleurstellend, maar de manier van spelen en de strijdlust die het team tentoonspreidde, boden veel hoop. Als deze trend zich voortzet, kijk ik uit naar de rest van het seizoen, vol vertrouwen dat AZ onder leiding van Martens weer kan uitgroeien tot het team dat niet alleen punten verzamelt, maar dit ook doet met aantrekkelijk en aanvallend voetbal, waar we in Alkmaar zo graag naar kijken.
Of het zich woensdag in Rotterdam al uitbetaalt in een klinkende overwinning, durf ik niet te voorspellen, maar na deze laatste wedstrijden weet ik wel dat ik na lange tijd echt weer zin heb in de volgende wedstrijd.
[Foto via Vincent de Vries / Pro Shots]